روز سوم شعبان سال چهارم هجرت، دومین فرزند برومند حضرت على(ع) و فاطمه(س) چشم به جهان گشود. چون خبر ولادتش به پیامبر گرامى اسلام(ص) رسید، به خانه حضرت على(ع) و فاطمه(س) آمد و اسماء را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچهاى سپید پیچید و خدمت رسول اکرم(ص) برد، آن گرامى به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.
روزهاى اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحى الهى، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» که به عربى «حسین» خوانده مىشود، نام بگذار. چون على(ع) براى تو بسان هارون براى موسى بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستى؛ و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین» از جانب پروردگار، براى دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.
به پاس خدمات شایسته حافظان طریق حقیقت و ارج نهادن به مقام پاسداران غیور، روز سوم شعبان، «روز پاسدار» نام گرفت تا برای همیشه سیره جهل ستیزی قافله سالار عشق و شهادت منشور حرکت و فعالیت پاسداران باشد.
سيدالشهدا (ع)؛ دُردانه پروردگار
مرحوم استاد آيتالله سعادتپرور در کتاب فروغ شهادت مینويسد: «در روايات بسيارى است كه سيدالشهدا(ع) از اوّل خلقت آدم(ع) تا خاتم انبياء(ص) مورد توجّه خداوند، انبيا و اوصياء(ع) قرار گرفته و آنان از وى ياد نمودهاند. اين چه خصيصهاى است كه نهتنها پيش از ولادتش، كه پس از ولادت و شهادت او، معصومان(ع) درباره او سخنها گفتهاند؟ نهتنها در لسان معصومان(ع)، كه بعد از شهادت او، همه موجودات مادّى و مجرّد، جنّ، انس و ملائكه، زمين و زمان و... بر او گريسته و او را به تعظيم ياد میکنند؟
در زيارات و رواياتى كه درباره سيدالشهدا(ع) وارد شده است، جريان تأثّر موجودات عالم از واقعه شهادت آن حضرت، از جايگاه خاصّى برخوردار است، به گونهاى كه در كمتر زيارتى از امام حسین(ع) است كه به اين مسأله اشاره نشده باشد.»
ايشان همچنين در توضيح معنای «الوتر الموتور» در زيارت عاشورا مینويسد: «جمله «اَلْوِتْرَ الْمَوْتُورَ»، ... در ظاهر به معناى فرد و تنهاىِ بیهمتا، و به زبان فارسىِ خودمانى، به معناى «دُردانه» است، و به خصيصه خاص سيدالشهدا(ع) ... اشاره دارد.» «دُردانه» اصطلاحاً به کسی گفته میشود که در جمعی مانند اعضای خانواده، مورد توجه ويژه والدين و اعضای خانواده است.
مقام سيدالشهدا(ع) در نزد پروردگار
ايشان میفرمود: از اين بيان زيارت استفاده میشود که سيدالشهداء(ع) دُردانه پروردگار است و خداوند در ارتباط با او حساب ويژهای دارد و کسی که به ايشان متوسل شود، از فضل خاص خداوند بهرهمند میگردد.
از همين جا به راز تفاوت فاجعه کربلا و زنده بودن آن، با ساير حوادث تاريخی که ظاهر مشابهی دارند پي ميبريم. سوزش شهادت سيدالشهداء(ع) هرگز خاموش نمیشود؛ چنانکه رسول اکرم(ص) فرمود: همانا که شهادت امام حسين(ع) آتشى در دل مؤمنان انداخته است كه هرگز سرد نخواهد شد. تا به آنجا که ايشان اصلاً علامت مؤمن را شدت گريه بر سيدالشهدا(ع) میداند و در ادامه میفرمايد: مؤمنی از او ياد نمیکند، مگر آنکه میگريد.
راز اين تفاوت در مراتب ولايت است و مقام سيدالشهدا(ع) در نزد پروردگار به گونهای است که توسل به ايشان، توسل به محبوبترينها در درگاه الهی است و خداوند پاسخ چنين استمدادی را سريعتر از ساير استمدادها میدهد.
برگرفته از ادب حضور، دفتر پنجم؛ آداب و مراقبات عزاداری سیدالشهداء(ع)، ص۲۹
انتهای پیام