به گزارش ایکنا؛ در کانال تلگرامی رسمی وابسته به آیتالله العظمی جوادی آملی مطلبی در مورد روزهای پایانی ماه شعبان و همچنین فضیلت ماه مبارک رمضان منتشر شده که در ادامه میخوانید،
«اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِیمَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِی مِنْهُ»؛[1] دعاهای ماه شعبان این است که خدایا! اگر تاكنون ما مورد لطف تو نبودیم آمرزیده نشده بودیم از این به بعد دیگر ما را بیامرز! الآن اگر رفتیم, رفتیم. اگر ـ معاذ الله ـ مرگ پوسیدن بود و از بین رفتن بود حساب و كتابی نبود، اما مرگ از پوست به در آمدن است! اوّلین سؤالی كه از ما میكنند این است که میگویند عمرت را در چه راهی صرف كردی؟
ما باید جواب نقد داشته باشیم! چون مرگ زندگی است و مرگ از پوست به در آمدن است نه پوسیدن، باید جواب نقد داشته باشیم كه چه كار كردیم. این است كه بسیاری از بزرگان این «دهه آخر شعبان» كه میشود تمام تلاش و كوشش آنها این است كه سود و زیانشان را مشخص كنند كه من این یك سال چه كردم، با چه وضعی میخواهم مهمان خدای سبحان بشوم.
در ماه پر بركت رمضان که ماه «ضیافت الرحمان» است، انسان یا در آن زمین مهمان خداست به نام سرزمین وحی یا در این زمان مهمان خدا به نام ماه مبارك رمضان است. یا ما باید مهمان خدا باشیم در این دو مقطع یا میزبان خدای سبحان باشیم كه جمع هر دو را شاید. چه وقت ما میزبان خدا هستیم و چه وقت خدا مهمان ماست؟
فرمود: «أَنَا عِندَ المُنكَسِرَة قُلُوبُهُم»[2] كسی كه قلب شكسته دارد با خدا اهل مناجات است با خدا راز و نیاز دارد، ، به تعبیر شیخنا الاستاد حكیم الهی قمشهای (رضوان الله علیه) میگوید: «من الهی هو الله گویم»، با قلب شكسته همیشه در محضر اوست تا مظهر او بشود، این شخص میزبان خداست. اگر كسی این توفیق را داشت كه خدا مهمان اوست، یعنی لطف خدا و اگر این توفیق را نداشت لااقل در آن سرزمین یا در این زمان، خودش را دریابد، پایان ماه شریف شعبان چنین است و بهترین فرصت عمل به قرآن، قرائت قرآن و راهنمایی گرفتن از دستورات قرآن كریم است.
مرحوم ابن بابویه قمی در كتاب شریف امالی از وجود مبارك پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نقل كرد كه «الْحَافِظُ لِلْقُرْآنِ الْعَامِلُ بِهِ مَعَ السَّفَرَةِ الْكِرَامِ الْبَرَرَةِ»[3] كسی كه قرآن را حفظ كند، به قرآن عمل میكند او با فرشتههای الهی محشور میشود، چون در قرآن دارد وحی كه نازل میشود ﴿بِأَیدِی سَفَرَةٍ ٭ كِرَامٍ بَرَرَةٍ﴾[4] فرشتههایی هستند كه وحی را میآورند، چنین كسی در قوس صعود با آنها كه در قوس نزول قرآن را میآورند هماهنگ میشود، چه بهتر كه ما فرشته منش زندگی كنیم، یك جامعه فرشته منش نه بیراهه میرود نه راه كسی را میبندد.
پینوشت:
[1] . وسائل الشیعه، ج10، ص301.
[2] . منیة المرید، ص123.
[3] . الامالی(للصدوق)، متن، ص59.
[4] . سوره عبس، آیات 15 و 16.
انتهای پیام