گاردین: رمضان ماه درون‌نگری و تغذیه روح است
روزنامه انگلیسی گاردین در یادداشتی آورد: تصور رایج غلطی است که ماه رمضان همه چیز در مورد غذا است. در حقیقت، ماه رمضان، گرسنگی دادن به بدن برای تغذیه روح است. با محروم کردن موقت بدن از آنچه نیاز دارد، فضایی برای معنویت و درون‌نگری، سخاوت و انضباط ایجاد می‌کنیم تا این صفات انسانی شکوفا شوند.
به گزارش ایکنا، ماه مبارک رمضان در بیشتر کشورهای اسلامی از روز دوم آوریل (13 فروردین ماه) آغاز شده و مسلمانان به مانند سال‌های گذشته به روزه‌داری و مناسک این ماه می‌پردازند. به مانند سال‌های گذشته رسانه‌های غربی به مناسک مسلمانان در ماه رمضان پرداخته و تلاش می‌کنند که تصویری قابل فهم برای مخاطبان غیرمسلمان خود از روزه‌داری مسلمانان و حال و هوای این ماه تهیه کنند.
روزنامه گاردین، چاپ لندن هم در یادداشتی به قلم نادین اسبلی (Nadeine Asbali) به اهمیت ماه رمضان برای مسلمانان و زندگی اجتماعی آنها پرداخته است که ترجمه آن در ذیل می‌آید:
«ماه رمضان فرا رسیده است و مسلمانان در سرتاسر جهان در حال گذراندن اردوی معنوی یک ماهه هستند: روزهایی که از خوردن و آشامیدن پرهیز کرده و شب‌ها به دعا و تفکر می‌پردازند. مساجد پر از جنب و جوش هستند و درهای خود را به روی جوانان و سال‌خوردگان باز می‌کنند. چهره‌های آشنا و جدید در کنار هم ایستاده و همان کلماتی را می‌خوانند که بیش از یک میلیارد نفر دیگر در سراسر جهان می‌خوانند.
شاید این اولین ماه رمضان در دو سال گذشته باشد که می‌توانیم شخصاً با هم باشیم، اما خانه‌هایمان در نبود کسانی که کووید-19 آنها را از ما گرفته چیزی کم دارد. برای بسیاری امسال، وعده‌های افطاری ناچیز خواهد بود، زیرا بحران هزینه‌های زندگی باعث آن شده است. 50 درصد از مسلمانان این کشور(بریتانیا) در فقر بسر می‌برند.
از آنجایی که ماه رمضان در کشوری که بیش از هر زمان دیگری از هم گسیخته شده است جشن گرفته می‌شود، این فقط مسلمانان نیستند که می‌توانند با اندکی روحیه مناسک آن را انجام دهند. این تصور رایج غلطی است که در ماه رمضان همه چیز در مورد غذا است. در حقیقت، ماه رمضان گرسنگی دادن به بدن برای تغذیه روح است. با محروم کردن موقت بدن از آنچه نیاز دارد، فضایی برای معنویت و درون‌نگری، سخاوت و انضباط ایجاد می‌کنیم تا این صفات انسانی شکوفا شوند.
ما در عصری فردگرا زندگی می‌کنیم. این بیماری همه‌گیر(کووید-19) به ما مهلت کوتاهی داد، زیرا در جلوی خانه (در حمایت از کادر درمان) کف زدیم و با افرادی که قبلاً نادیده می‌گرفتیم مکالمات کوتاهی انجام دادیم. اما زیاد دوام نیاورد. خیلی زود برگشتیم به همان روال سابق که از تماس چشمی در خیابان اجتناب کنیم و از کنار بی‌خانمان‌ها طوری رد شویم که انگار نامرئی هستند.
رمضان مسلمانان را وادار می‌کند که اهمیت اجتماع را حفظ کنند. ما غذا را با همسایه‌ها تقسیم می‌کنیم و در حد توان خود صدقه می‌دهیم: چه با لبخندی به غریبه و چه با پول نقد به نیازمندان. تصور کنید خانواده‌ای که مجبور به انتخاب بین گرم کردن خود و غذا خوردن شده‌اند، در خانه‌شان را باز کنند و با سینی غذایی روبه‌رو شوند که توسط همسایه‌ای ناشناس داده شده است.
زمانی که فقر از طریق کاهش بودجه و تغییر سیاست‌ها توسط دولت تحمیل می‌شود، تغییر کردن بر عهده ماست. حدیث معروفی به ما یادآوری می‌کند هیچ‌کس نمی‌تواند خود را مسلمان بخواند اگر شکم خودش سیر باشد در حالی که همسایه‌اش گرسنه است. چه می‌شد اگر همه ما با این احساس زندگی می‌کردیم؟ توزیع ثروت برای درک مسلمانان از عدالت اجتماعی اساسی است. ما (مسلمانان) موظف هستیم 2.5 درصد از دارایی خود را به امور خیریه اهدا کنیم. آیا می‌توانید تصور کنید که اگر میلیاردرهای جهان هر سال حتی 1 درصد از ثروت خود را اهدا کنند، ظرفیتی عظیم برای تغییر وجود دارد؟
دعا یا مثبت‌اندیشی
تمرکز بیشتر مسلمانان در ماه رمضان بر دعا و تلاوت قرآن است. بسیاری برای نماز تراویح (نماز مستحبی اهل تسنن در ماه رمضان) در مساجد جمع می‌شوند و تا ساعات اولیه صبح قرآن تلاوت می‌کنند. امروز دعا در جامعه ما با معنای شیک‌تری به نام «تمرکز و مثب‌اندیشی» جایگزین شده است: در واقع دعا منهای خدا. در حالی که دعا کردن به معنای تسلیم کردن خود در برابر نیروی برتر و تلاش برای بهبود ذات است، اما مثبت‌اندیشی به معنای تمرکز برای به‌دست آوردن آنچه در واقعیت می‌خواهید. اما همه چیز واقعاً باید آنچه ما می‌خواهیم باشد؟
دنبال کردن چیزهای بی‌معنی سیاره ما را ویران می‌کند، جوامع ما را در هم می‌شکند، جیب ثروتمندان را پر می‌کند و فقرا را به بردگی می‌کشد. تعداد کمی از جمعیت دنیا آنقدر زیاد مصرف می‌کنند و تعداد زیادی به قدر کافی مصرف ندارند. شاید همه ما بتوانیم مانند روزه‌داری که باید وسوسه خود را کنترل کند، از مهار اشتهای سیری‌ناپذیر خود برای بیشتر داشتن، سود ببریم.
وقتی بدن ما گرسنه است، ماهیت واقعی ما خود را نشان می‌دهد. خشم، حسادت و طمع ما آشکار می‌شود و مجبوریم با آنها دست و پنجه نرم کرده و بر آنها غلبه کنیم. گفتمان رایج در مورد خودکنترلی بیان می‌کند که ما نیازی به تغییر خود نداریم اما هیچکدام از ما کامل نیستیم. اشتباه کردن و پیشرفت چیزی است که ما را انسان می‌کند. وقتی همه چیز حول محور خود بچرخد، مسئولیت‌پذیری را متوقف نمی‌‌کنیم و برای بهتر شدن تلاش می‌کنیم. رمضان به همه ما یادآوری می‌کند که درون‌نگری، حیاتی و سالم است، کمتر «چه می‌خواهم؟» و بیشتر «چگونه می‌توانم بهتر باشم؟» است.
از طریق تجسم اصول اصلی ماه رمضان، مجبوریم بررسی کنیم که چگونه می‌توانیم برای تغییر شخصی و اجتماعی تلاش کنیم؛ اکنون بیش از هر زمان دیگری به چیزی که در این کشور متخاصم، قطبی و ناعادلانه شده است، نیاز داریم.
انتهای پیام
