بدترین دوره معماری ایرانی را سپری می‌کنیم + صوت

فرامرز پارسی، معمار و مرمتگر ابنیه تاریخی در گفت‌وگو با ایکنا گفت: قوی شدن ارتباطات رسانه‌ای باعث شده که اگر امروز ساختمانی در غرب ساخته می‌شود فردای آن در ایران کپی ‌شود. درست است که ما معماران خوبی داریم که کپی نمی‌کنند و کار خود را می‌کنند اما در مقابل آن خروارها معمارانی داریم که کار آنها کپی‌کاری است، مثل ساختمانی که سر میدان آرژانتین ساخته شده است.

وی ادامه داد: دوره معاصر یکی از دوره‌‌هایی است که معماران ما معماری گذشته را فراموش کرده‌اند. در هیچ دوره‌ای از گذشته معماری ما مثل امروز نسبت به معماری خودمان بی‌تفاوت نبوده‌ایم و شاید این یک عکس‌العمل به وضعیت سیاسی و اجتماعی موجود است. ما در ایران کمتر دوره‌ای را داریم که معمار آنقدر به معماری و فرهنگ خود بی‌توجه و بیگانه باشد.

پارسی اظهار کرد: در دوره‌ای رونق اقتصادی پیش می‌آید و نسلی را داریم که اسم آن را تازه به دوران رسیده می‌گذاریم که کم نیستند و زیادند و پولداران هستند. این قشر دنبال معماری‌ای می‌روند که یک گونه معماری نئوکلاسیک عقب‌افتاده است. این معماری ملغمه‌ای از معماری رنسانس روم و یونان است که نماینده تمایلات و معماری نسل تازه به دوران رسیده و معماری مورد قبول آن همین رومی‌کاری و یونانی‌کاری که دنبال سرستون و گنبد رنسانسی است.

پارسی افزود: یک مسیر دیگری نیز در حال پیش آمدن است که می‌خواهد نگاه زبانی به معماری داشته باشد. یعنی زبان معماری دوره‌های گذشته را یاد بگیریم و یک‌بار دیگر به صورت صحیح و سلامت با این زبان صحبت کنیم. حتی بحث تلفیق نداریم. ما مدعی نیستیم که باید بازگردیم دوباره به یک معماری که همه عین هم و بر اساس زبان معماری تاریخی باشد و این موضوع اصلاً امکانپذیر نیست. ولی می‌گوییم که این زبان معماری تاریخی هنوز قادر است در حوزه‌هایی مخصوصاً حوزه‌هایی که نیازمند زبان شاعرانه است مثل بناهای فرهنگی و مذهبی کاربرد داشته باشد.

وی با بیان اینکه به آینده معماری ایران خوشبین است گفت: فکر می‌کنم رویش‌های خوبی داریم که آینده خوبی را برای معماری ما فراهم می‌کند ولی باید یادمان باشد که معماری آیینه تمدن است. ما در دوره‌هایی که شاهد افول تمدنی هستیم نمی‌توانیم دنبال معماری درخشان باشیم. وقتی‌که معماری در مسیر رشد تمدنی قرار می‌گیرد، اوضاعش خوب می‌شود.

این هنرمند در پایان گفت: جریانات ضد اعتمادبه‌نفس تمدنی وجود دارند اما بااین‌همه من خوشبینم و فکر می‌کنم این اعتمادبه‌نفس به ما بازمی‌گردد. معماران ما به دلیل دانشگاه‌های متعدد به‌قدری زیاد شده‌اند که قطعاً در بین آنها تعداد معماران خوب هم بالا می‌رود و این مرا در قرن جدید امیدوار می‌کند.