خواب بی تعبیر هوای پاک

به گزارش ایکنا، هفته گذشته (18 اردیبهشت) بود که استانداری تهران در اقدامی عجیب و در حالی که دانش‌آموزان و دانشجویان راهی مدارس و دانشگاه‌ها شده بودند اعلام کرد که به دلیل آلودگی هوا مدارس و دانشگاه‌ها تعطیل است. این اقدام اعتراض‌های زیادی را به ویژه از سوی والدین در پی داشت.

والدین کارمند عملاً امکان گرفتن مرخصی و بازگرداندن کودکان خود از مدرسه را نداشتند و بسیاری از آنها در فرصت محدودی که وجود داشت نمی‌توانستند محل مناسبی برای مراقبت از فرزندشان تا پایان ساعات کاری اداره‌ها پیدا کنند.

علی رغم اعتراض‌های به حق، استاندار تهران عذرخواهی نکرد اما وزیر آموزش و پرورش که عملاً نقشی در تعطیلی یا عدم تعطیلی مدارس به دلیل آلودگی هوا نداشت، بابت مسئله پیش آمده عذرخواهی کرد. هنوز 10 روز نگذشته بود که امروز این مسئله باز هم تکرار شد البته این بار بامداد روز سه‌شنبه در حالی که بسیاری از خانواده‌ها خواب بودند اعلام شد که به دلیل افزایش ریزگردهای هوای تهران، مدارس، دانشگاه‌ها و اداره‌های این شهر تعطیل است.

نکته جالب اینکه سیدمحمدمهدی میرزایی قمی، مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا روز گذشته 26 اردیبهشت ماه در مجمع عمومی عادی سالانه شرکت کنترل کیفیت هوا، گفت: توانایی تعیین کانون‌های ریزگرد و پیش‌بینی توده‌های ریزگرد و غلظت ذرات معلق حاصل از آنها در هوای شهر تهران را داریم و ورود اولین توده‌های ریزگرد از سوی مرزهای غربی کشور شناسایی شده است.

البته وی این مسئله را نیز یادآوری کرد که «تحریم‌های بین‌المللی منجر به عدم تأمین قطعات یدکی اندازه‌گیری آلودگی صوت و تجهیزات مورد نیاز برای سنجش آلودگی هوا شده است و با وجود سعی و تلاش مداوم در عقد برخی قراردادها به‌منظور تأمین تجهیزات مورد نیاز، امکان تحویل تجهیزات از شرکت‌های سازنده خارجی وجود ندارد؛ همچنین اخذ خدمات از شرکت‌های سازنده تجهیزات تعمیرات دستگاه‌های خاص در برخی موارد با مشکل مواجه شده است»، اما حالا که علی‌رغم این مشکلات امکان پیش‌بینی وضعیت ریزگردهای هوای تهران را دارند چرا زودتر وضعیت‌های خطرناک را اعلام نمی‌کنند.

آلودگی هوا مختص تهران نیست؛ بسیاری از شهرهای بزرگ جهان این مشکل را دارند اما بسیاری نیز راه‌حل‌های موفق برای کاهش آلودگی اعمال کرده‌اند که مسئولان شهری با یک جست‌وجوی ساده در اینترنت می‌توانند با طرح‌های بلند مدتی که موجب کاهش آلودگی و مقابله با ریزگردها می‌شود، آشنا شوند.

البته در شهری مانند تهران که به طور میانگین نصف پله برقی‌های آن خراب است و هر روز صبح مردم ساعت‌ها به دلیل کمبود اتوبوس شهری(که خود این اتوبوس‌ها از عوامل آلودگی هواست)، در صف‌های طولانی اتوبوس‌های تندرو می‌مانند و به دلیل اینکه بسیاری از راننده‌ها در تاکسی‌های اینترنتی کار می‌کنند، حتی به اندازه کافی تاکسی نیز در اختیار مردم نیست؛ در شهری که هر گونه خودرویی با هر سن و سالی می‌توان در آن یافت و حتی شنیدن میزان آلایندگی خودروها و موتورسیکلت‌ها سرسام‌آور است، صحبت کردن از روش‌های نوین مقابله با کاهش آلودگی هوا عملاً غیر ممکن است.

در این شهر که مسئولان آن در صحبت‌هایشان از رویای بزرگ تبدیل کلان شهر تهران به الگوی شهری در جهان سخن می‌گویند اما حتی یک برنامه موفق کاهش آلودگی هوا برای ارائه ندارند، درخواست داشتن برنامه طولانی مدت علمی و مدون برای مقابله و کاهش آلودگی هوا و مقابله با ریزگردها عملاً شوخی اندوه باری است.  

حالا که هیچ برنامه‌ای برای مقابله با آلایندگی ریزگردها در تهران و سایر شهرها وجود ندارد، حداقل با اعلام به موقع و نه حتی زودهنگام می‌توان به مردم در برنامه‌ریزی بهتر فعالیت‌هایشان کمک کرد. با این سبک مدیریت ما را امیدی به رفع مشکل آلودگی هوا نیست اما مسئولان تهران، مردم را از این حداقل محروم نکنند.

به قلم زهرا ایرجی