امروز 24 خردادماه مصادف با 14 ژوئن روز جهانی اهدای خون (روز جهانی تقدیر از اهداکنندگان خون) است. در این روز از همت والا و فعالیت انسان دوستانه تمام کسانی که در زمینه اهدا و انتقال خون و نجات جان انسانها تلاش میکنند، قدردانی میشود.
یکی از این انسانهای سخاوتمند که به عنوان خیرین خون نیز مورد تقدیر قرار گرفته، علیرضا خونانی است که به صورت مداوم خون اهدا میکند. اما چه انگیزهای باعث شده است وی بخشی از وجود خود را به صورت مداوم به مردم نیازمند هدیه کند؟ در ادامه گفتوگوی ایکنا با این خیر عرصه سلامت را بخوانید.
ایکنا ـ از چه زمانی و با چه انگیزهای اهدای خون را آغاز کردید؟
19 بهمن سال 57؛ منزل پدری من در کنار بیمارستان بهرامی قرار داشت. این بیمارستان نزدیکترین بیمارستان به خیابان تهران نو یا خیابان دماوند بود که اوج درگیریهای پیش از انقلاب در آن رخ میداد و بسیاری از مجروحان که مورد اصابت گلوله قرار میگرفتند را به این بیمارستان میآورند.
این مجروحان نیاز شدیدی به خون و فراوردههای خونی داشتند. من 14 سال سن داشتم. وقتی وضعیت مجروحان را دیدم برای اهدای خون به بیمارستان رفتم. مسئولان بیمارستان به دلیل اینکه سن من کم بود موافق گرفتن خون از من نبودند اما در همان روز 19 بهمن سال 57 و سن 14 سالگی توانستم خون اهدا کنم.
بعدها یکبار دیگر هم قبل از رسیدن به 18 سالگی که سن قانونی برای اهدای خون است، توانستم خون اهدا کنم. وقتی به سن 18 سالگی رسیدم اهدای خون را دوباره آغاز کردم و تاکنون که 58 سال دارم از سالی یک بار، دو بار تا سالی چهار بار خون اهدا کردهام.
ایکنا ـ چه انگیزهای برای اهدای خون دارید؟
دیدن نیاز مردم به خون، موجب شد انگیزه اهدای خون در من ایجاد شود اما در ادامه وقتی متوجه شدم با اهدای خون چه کمک بزرگی میتوان به اجتماع کرد، این کار را ادامه دادم. بعدها فهمیدم کسی که مبادرت به اهدای خون میکند، اگر خون آلوده داشته باشد ممکن است به مردم صدمه بزند. پس کسی که میخواهد خون اهدا کند باید خود را از ناهنجاریهای اجتماعی دور نگه دارد. با این آگاهیها تلاش کردم در اطرافیانم این باور را ایجاد کنم که میتوانند از وجودشان استفاده کنند و سفیر سلامتی باشند.
ایکنا ـ چند نفر را به اهدای خون تشویق کردهاید؟
در ایام کرونا سازمان انتقال خون با کمبود شدید ذخایر خونی مواجه بود. در این ایام خاص در یک نوبت با تشویق اطرافیانم توانستیم داوطلبانه 300 واحد خون اهدا کنیم.
اولین چیزی که بیمار حادثه دیده نیاز دارد خون است؛ بیماران تالاسمی، افرادی که نیاز به پیوند اعضا دارند، بانوانی که سزارین کردهاند، بیمارانی که جراحی قلب میکنند و ... همه نیاز به خون دارند. اگر هر یک از ما، نگاه کارشناسانه به این مسئله داشته باشیم میبینیم که حتی در خانواده خود ما هم چقدر خون مورد نیاز بوده و مصرف شده است. اگر هر کسی با این نگاه به جامعه بنگرد، متوجه میشود که جامعه ما چقدر به خون نیاز دارد.
آیه دوم سوره علق میفرماید: «خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ؛ انسان را از خون بسته آفریدیم». این امر نشان دهنده میزان اهمیت خون است. ذخایر خونی همیشه باید به اندازه کافی در کشور وجود داشته باشد. متأسفانه گاهی نبود خون کافی موجب میشود پرستاران و پزشکانی که در حال جراحی بیمار خود هستند، به دلیل نیاز به خون همزمان خون خود را به بیمارشان اهدا کنند و جراحی را ادامه دهند.
ایکنا ـ تاکنون خود یا خانواده نیاز به دریافت خون داشتهاید؟
خودم خیر؛ اما بسیاری از اقوام نیاز به خون داشتند که به آنها خون تزریق شده است. افرادی بودند که مرا ملامت و شماتت میکردند که این قدر خون اهدا نکن پیر میشوی، اما بعدها اتفاقاتی برایشان رخ داد که هر هفته نیاز به دریافت خون داشتند؛ پس از این حادثه همین افراد تصمیم گرفتند اگر روزی سلامتی آنها بازگردد، خودشان به صف اهداکنندگان خون بپیوندند.
ایکنا ـ بهترین خاطره شما از اهدای خون مربوط به چه زمانی است؟
یکی از زیباترین لحظات زندگی خود را پس از زلزله رودبار وقتی برای اهدای خون به مرکز انتقال خون وصال مراجعه کرده بودم و شاهد استقبال و پیشی گرفتن مردم از هم برای اهدای خون بودند تجربه کردم. افراد زیادی را دیدم که برای اهدای خون از هم سبقت میگرفتند و اولین بار بود که دیدم مردم برای اینکه بخشی از بدن خودشان را ببخشند و ایثار کنند از هم سبقت میگرفتند؛ این سبقت، سبقت در خوبیهاست.
ایکنا ـ پیامی برای مردم دارید؟
مردم در کشور ما طی ایام خاصی بیشتر خون اهدا میکنند؛ از جمله در شبهای ضربت خوردن حضرت علی(ع)، محرم و ...؛ نذر خون کشور ما را از سایر کشورها متمایز کرده است اما از آنجایی که میزان تجمع مردم در مقابل مراکز انتقال خون در این ایام زیاد میشود و همین مسئله کیفیت دریافت خون را کاهش میدهد، از مردم میخواهم نذر خون خود را به ایام خاص منحصر نکنند و در طول سال به اهدای خون اقدام کنند.
انتهای پیام