رضای خداوند؛ آنچه که موجب پایداری پیامبر(ص) در بلاها شد

محمدرضا فریدونی، مدرس گروه معارف دانشگاه بوعلی سینا همدان در گفت‌وگو با ایکنا از همدان، در شرح دعای دوم صحیفه‌ سجادیه با موضوع ویژگی‌های پیامبر رحمت که امام سجاد(ع) به بیان برخی از آنها می‌پردازد و با اشاره به اینکه این دعا با درود و سلام خداوند بر پیامبر(ص) و خاندانش آغاز می‌شود، اظهار کرد: در این دعا امام سجاد(ع) به آیه 164 سوره آل عمران اشاره دارد که خداوند بر اهل ایمان منت گذاشت و پیامبری از جنس خودشان برانگیخت؛ این پیامبر آیات الهی را بر آنان می‌خواند و آنها را از هر آلودگی پاک و پاکیزه می‌کند و به آنها کتاب و حکمت را می‌آموزد، در حالی که در گذشته در گمراهی آشکاری بودند.

وی افزود: رسول خدا(ص) در بین همه انبیا و معصومین(ع) جایگاه بسیار رفیع و بلندی دارد، از اسم آن بزرگوار تا سنتش، سیره او، سخنان، همه و همه از یک جلالت و بزرگی حکایت می‌کند؛ در روایت است که رسول خدا(ص) فرمودند: «حق‌ تعالی اسم من را از فوق عرش خودش قرار داد و نام محمد و محمود را بر من گذاشت که اسمی از اسماء الهی است»، بنابراین سنت امامان معصوم(ع) این بود که وقتی نام مبارک آن حضرت را می‌شنیدند بسیار اظهار خضوع و علاقه می‌کردند.

فریدونی ادامه داد: در روایات است که فردی به نام ابو هارون به نزد امام صادق(ع) آمد و عرض کرد خداوند به من پسری داده و من اسم آن را محمد گذاشتم، امام با شوق عجیبی سه بار فرمودند محمد، سپس فرمودند من و فرزندانم، پدرم و مادرم و همه مردم روی زمین فدای پیامبر(ص)، بعد فرمودند که ای ابو هارون مبادا به پسرت که اسمش محمد است بدرفتاری کنی بدان که بر روی زمین خانه‌ای نیست که در آن نام محمد باشد مگر آنکه آن خانه و زمین هر روز خدا را تقدیس می‌کند. 
 
عضو کانون دعاپژوهی صادقین همدان با اشاره به ویژگی امت پیامبر(ص) بیان کرد: یکی از تقاضاها و دعاهای حضرت ابراهیم(ع) و حضرت موسی(ع) این بوده که خدایا مرا از امت پیامبر اکرم(ص) قرار بده به یقین این دو پیامبر که از پیامبران اولو‌العزم هستند مقامی را طلب می‌کنند که‌ بیش از مقامی است که دارند؛ معنایش این نیست که این پیامبران صالح نیستند بلکه صالح بودن مراتبی دارد که آنها مراتب بالا را تمنا می‌کنند طبق آیاتی از قرآن، حضرت ابراهیم(ع) تقاضا دارد که خداوند او را به اهل‌ بیت عصمت و طهارت(ع) ملحق کند. 

فریدونی تصریح کرد: حضرت موسی(ع) به خداوند گفت بارالهی در تورات نام امتی را دیدم که وقتی یکی از آنها اراده انجام کار خوبی را کند و نتواند آن کار را انجام دهد برای او یک حسنه می‌نویسی و اگر انجام دهد 10 حسنه برای او ثبت می‌کنی، عرض کرد خدایا این فضیلت را برای امت من قرار بده، خداوند فرمود این فضیلت مخصوص امت رسول خداست، باز موسی گفت در الواح نام امتی را دیدم که اگر یکی از آنها بخواهد گناهی را انجام دهد و نتواند برای او گناه نمی‌نویسی و اگر انجام دهد یک گناه برای او ثبت می‌کنی این خصوصیت را برای امت من قرار بده، خداوند فرمود این ویژگی امت رسول آخرالزمان است، آنگاه حضرت موسی(ع) فرمود خدایا مرا از امت محمد(ص) قرار ده.

وی ادامه داد: خداوند لطفی در حق ما کرده و ما را از امت پیامبری قرار داده که حتی انبیایی همچون حضرت موسی و ابراهیم(ع) آرزویشان بود که از امت پیامبر(ص) باشند. بنابراین، ما باید بیشتر خود را مقید به دین و دینداری بدانیم که این نعمت را امت‌های پیشین نداشتند. اسم، سنت و سخنان پیامبر(ص) از یک جایگاه عظیمی برخوردار است که از خداوند متعال خواهانیم که درک این نعمت بزرگ را به ما بدهد.

مدرس گروه معارف دانشگاه بوعلی سینا همدان با تأکید بر اینکه محمد یعنی کسی که دارای صفات خوب و بسیار نیکوست، بیان کرد: پیغمبر نبی خداست؛ نبی یعنی خبردهنده و پیغمبری که خبر از خدا می‌دهد، جن و انس مخاطب این خبر هستند؛ تمام کمالات و هستی از یک منبع نشئت می‌گیرد و آن خداوند است؛ هر جا کمال و فضیلتی بود منشأ آن خداست و این کمالات از مسیری به ما می‌رسد که مسیر پیغمبر(ص) است.

فریدونی با تأکید بر اینکه کسانی که در عالم از لحاظ عرفان به جایی رسیدند چند چیز شامل حالشان شده است، بیان کرد: این افراد در درجه اول جاهل نبودند بلکه اهل مطالعه بودند، دومین مورد اهل عبادت بودن است که اگر انسان اهل عبادت نباشد بهره‌ای از علمش نمی‌برد. بنابراین، علم تنها کافی نیست. سومین مورد باید انسان مورد توجه حضرات معصومین و اولیای خدا قرار بگیرد و با رعایت این موارد است که انسان به آن درجه عرفان می‌رسد.

وی گفت: امام سجاد(ع) در این دعا از صحیفه سجادیه می‌فرمایند: پیغمبر(ص) خود را برای پیاده کردن اوامر خداوند وقف کرد، بزرگترین بلا بر پیغمبر(ص) که برای هیچ پیامبری در تاریخ رخ نداد این بود که کسانی با او وصلت کردند که می‌دانست قاتل فرزندانش هستند و چیزی که باعث شد حضرت در این بلاها پایداری داشته باشد رضایت خداوند بود، بنابراین پیغمبر اکرم(ص) نجیب و گزیده خلق خداست و خالص‌ترین بنده از بندگان خداست.