غزه نباید تنها بماند

حجت‌الاسلام علی تقی‌زاده، رئیس سازمان دارالقرآن الکریم، طی یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده است، به بیان نکاتی درباره عملیات اخیر مبارزان فلسطینی علیه رژیم صهیونیستی و ضرورت دادخواهی و استمداد مظلومانِ مسلمان توسط جامعه جهانی با توجه به آیات قرآن پرداخته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید؛

«ندای هل من ناصر غزه مقتدر و مظلوم

آنقدر حوادث برای مسلمین در این دوران زیاد است که این حدیث بار‌ها و بار‌ها تکرار شده که «مَنْ أَصْبَحَ لاَ يَهْتَمُّ بِأُمُورِ اَلْمُسْلِمِينَ فَلَيْسَ مِنْهُمْ وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلاً يُنَادِی يَا لَلْمُسْلِمِينَ فَلَمْ يُجِبْهُ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ»‏. تکرار شده، ولی هنوز تکراری نشده.

شرط مسلمانی، لبیک به ندای یا للمسلمینی است که مبارزین مقتدر فلسطینی سر داده‌اند. شرط مسلمانی‌ات همین است، چه فقیهی باشی که سال‌ها کتاب جهاد درس می‌دهی و اکنون وقت تطبیقش رسیده است، و چه عابد و قاری و شیعه و سنی و هر چه که باشی.

موقعیت کنونی دادخواهی و استمداد مظلومانِ مسلمان همچون همان موقعیت فریاد خمینی(ره) است از مسجد سلماسی، که امروز سکوت خیانت است و تقیه حرام. غزه اکنون تنهاست، اما نباید تنها بماند. کار در سستی اعراب و مسلمین و «ما» (هر کسی به اندازه خود) به جایی رسیده است که صدای کمک‌خواهی در بیانیه‌های رسمی شنیده می‌شود.

«حماس از فلسطینیان ساکن اراضی اشغالی ۴۸ خواست به پا خیزند و برای پاسداری از مسجدالاقصی و هویت اسلامی آن و به شکست کشاندن طرح‌های شوم رژیم اشغالگر فاشیست صهیونیستی در زمینه تقسیم این مسجد و یهودی‌سازی آن و ساخت معبد کذایی بر روی آن حضور دایمی داشته باشند».

«به نام غزه سرافراز از شما می‌خواهیم که دقیقاً ساعت پنج بعداز ظهر(به وقت محلی قدس) با ماشین‌ها، دوچرخه‌ها و به صورت پیاده به خیابان‌ها بیایید، ما از همه مردان، زنان و سالمندان می‌خواهیم به سوی همه مکان‌های درگیری با اشغالگران روانه شده و با کوکتل مولوتف، سنگ، وسایل انفجاری دست‌ساز و سلاح‌های خود به تقابل با اشغالگران صهیونیست بپردازند.» (بیانیه عرین الاسود، ۱۹ مهر).

و از همه مهم‌تر برای ما: «حماس تمامی امت‌های عربی و اسلامی و توده‌های فلسطینی را در داخل و خارج به حرکت دسته‌جمعی به سمت مرز‌های فلسطین دعوت کرد.

حماس تمامی آزادگان جهان را به خیزش جهت همبستگی با ملت فلسطین، حمایت از آرمان عادلانه فلسطین، حقوق مشروع این ملت در زمینه نیل به آزادی و استقلال و بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمین خود و تعیین سرنوشتشان فراخواند.»

«اکنون فلسطین و مسجدالاقصی همگی شما را فرا می‌خواند، از شما انتظار دارد که به وظیفه برادری خود در زمینه نقش‌آفرینی در کنار برادران مبارز فلسطینی از سرزمین با برکت فلسطین پاسداری کنید و از عزت و کرامت امت صیانت کنید.» (بیانیه حماس به مناسبت اعلام جمعه ۲۰ مهر به عنوان جمعه طوفان‌الاقصی: فراخوان حماس برای خیزش جهانیان جهت همبستگی با ملت فلسطین palinfo.com)

کار از رسانه عبور کرده و جبهه‌ها مشخص است. وقتی کار از رسانه گذشته باشد، حداقل کاری که می‌توان به عنوان فعالیت مردمی کرد همین است: حرکت.

حرکت است که رسانه را نیز بخواهد یا نخواهد به دنبال مردم خواهد کشاند. تکان‌دهندگیِ «حرکت» در میان مردم را در تجاربی همچون جمعه‌های بازگشت، کشتی ماوی مرمره، تنش قبلی کرانه باختری با رژیم اشغالگر قدس و حمله‌های مردمی برای کشتن اشغالگران و ... می‌توان دید. حرکت به سمت مرز، به سمت خیابان، به سمت سرزمین درگیری.

در هر جایی که هستیم، «حماس تمامی امت‌های عربی و اسلامی و توده‌های فلسطینی را در داخل و خارج به حرکت دسته‌جمعی به سمت مرز‌های فلسطین یا نزدیک‌ترین مرز، دعوت کرده است». حداقل کار، حرکت توده‌هایی از مردم به سمت عراق و مرز اردن است تا با فشار بر مرز‌ها درخواست خروج به سمت اراضی اشغالی، و عظمت و رسوخ تصمیم مردمی را به گوش جهان برسانند.

از کم بودن نباید ترسید، که کار اگر برکتی الهی بگیرد می‌تواند مسیر میلیون‌ها انسان را باز کند و راه را نشان دهد. قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنى‏ وَ فُرادى‏ ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا...(سبأ/46). از نداشتن زاد و راحله و سلاح و مهارت هم نباید ترسید، که در کار مردمی آنچه راهگشاست خود حرکت است.

هر کسی به هر مقداری که می‌تواند؛ انْفِرُوا خِفافاً وَ ثِقالاً وَ جاهِدُوا بِأَمْوالِکُمْ وَ أَنْفُسِکُمْ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ ذلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (توبه/41) مهم، آن است که اتحاد خود را به خداوند نشان دهیم و یاری او را طلب کنیم.

نصرت‌گرِ اصلی خود خداست و ما از هیچ حرکتی دریغ نمی‌کنیم و چنان تلاش می‌کنیم تا مستحق یاری او گردیم. «فَلَمَّا رَأَى اللَّهُ صِدْقَنَا أَنْزَلَ بِعَدُوِّنَا الْکَبت و أنزَلَ عَلَیْنَا النَّصْر» (نهج‌البلاغه). امید آنکه این‌بار، ضربه‌ای که به شریان‌های حکومت اشغال‌گر خورد، راه تنفس او را هر چه بیشتر ببندد و به خفگی نزدیک‌ترش کند.»