سطل آب و خانه عنکبوت

علیرضا کلانترمهرجردی، معاون فرهنگی و عضو هیئت علمی جهاددانشگاهی یادداشتی را پیرامون تحولات اخیر فلسطین، حملات ددمنشانه رژیم کودک‌کش صهیونیستی و جنایات دور از تصور در غزه مظلوم در اختیار ایکنا قرار داده است که متن یادداشت از نظر می‌گذرد؛
 
«با آغاز عملیات غرورآفرین طوفان‌الاقصی و پیروزی‌های پیاپی رزمندگان مقاومت و شکست هیمنه شکست‌ناپذیری رژیم صهیونیستی، این خانه عنکبوت با اتخاذ سخیف‌ترین راهبرد، به گونه‌ای دیوانه‌وار حملات هوایی سنگینی را علیه مردم بی‌دفاع غزه، بالاخص زنان و کودکان انجام داد و هنوز هم با این حرکت ضد انسانی در فکر آواره ساختن دو میلیون فلسطینی و به زعم خود اشغال غزه است.

هر چند جریان مقاومت (نظیر حزب الله لبنان، حشدالشعبی در عراق و گروه‌های مبارز یمنی) هشدارهای لازم در صورت حمله زمینی به این رژیم داده‌اند و حتی برخی سران کشورهای غربی به رژیم صهیونیستی پیرامون احتمال شکست حمله زمینی هشدار داده‌اند، اما سران و حاکمان برخی کشورهای اسلامی یا منفعلانه تحولات را دنبال می‌کنند یا صرفا با بیانیه‌های پوشالی به توقف منازعه دو طرف تاکید دارند و هیچ اقدام عملی را صورت نمی‌دهند.

به نظر می‌رسد این بعد مسئله، ریشه در گذشته دارد و طی حدود هشتاد سال از عمر منحوس رژیم صهيونيستی، این به اصطلاح سران کشورهای اسلامی همواره در موضع ضعف قرار داشته و هیچگاه به طور جدی با مسئله غصب و ایجاد رژیمی نامشروع در قلب جهان اسلام و عرب برخوردی نداشته‌اند. در اینجا به یک نمونه با جزئیات اشاره می‌کنم: بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ایران، حضرت امام خمینی(ره) در سال ۱۳۵۸ و چند روز پس از بمباران جنوب لبنان توسط رژیم غاصب صهیونیستی در ۱۶ مرداد ۱۳۵۸ در پیامی خطاب به مسلمانان جهان از آنان خواست آخرین جمعه ماه رمضان را «روز قدس» بنامند و در این روز به صورت یکپارچه و متحد از حقوق قانونی مردم مسلمان فلسطین حمایت کنند.

هشت روز پس از این نام‌گذاری، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران در دیدار با هیئتی از مقامات کشور سوریه، مهمترین بُعد این پیام را تشریح کردند و گفتند: «برای من یک مطلب به شکل معماست و آن این است که همه دول اسلامیه و ملت‌های اسلام می‌دانند که این درد چیست، می‌دانند که دست‌های اجانب در بین است که اینها را متفرق از هم کند، می‌بینند که با این تفرقه‌ها ضعف و نابودی نصیب آنها می‌شود، می‌بینند که یک دولت پوشالی اسرائیل در مقابل مسلمین ایستاده - که اگر مسلمین مجتمع بودند، هر کدام یک سطل آب به اسرائیل می‌ریختند او را سیل می‌برد - مع ذلک در مقابل او زبون هستند. معما این است که با اینکه اینها را می‌دانند، چرا با علاج قطعی، که آن اتحاد و اتفاق است روی نمی‌آورند؟ چرا توطئه‌هایی که استعمارگرها برای تضعیف آنها به کار می‌برند، آنها توطئه‌ها را خنثی نمی‌کنند؟»

در این چند جمله کوتاه چند پیام عمیق نهفته بود، که اگر جهان اسلام و خصوصا حاکمان کشورهای اسلامی بدان عمل می کردند، شاید این رژیم منحوس در همان سال‌ها از میان می رفت و آلام سنگین جهان اسلام ادامه‌دار نمی‌شد.

پیام اول، پیام وحدت مسلمین و جهان اسلام بود که متاسفانه حاکمان برخی دولت‌های اسلامی هنوز هم بر طبل اختلاف و تفرقه مذهبی و قومی می‌کوبند و به دنبال تثبیت نگاه مستبدانه خود در سراسر جهان اسلام هستند.

پیام دوم زبونی و خودکم‌بینی حاکمان در بسیاری از دولت‌های اسلامی در برابر این رژیم و در محیط بزرگتر، در برابر نظام سلطه و استکبار است. این امر ناشی از ضعف اراده و حکمرانی ضعیف و غیر مردمی بودن این حاکمان است که آنان را وابسته به جهان غرب ساخته است و نتیجه این امر زبونی در برابر رژیمی ضعیف و ظالم است.

پیام سوم، آن بود که چرا سران این دولت‌ها به دنبال علاج نیستند و چرا با گذشت ۴۴ سال از این فرموده امام خمینی(ره)، هنوز هم علاج نشده و در حوادث اخیر فلسطین هم، علیرغم وحشی‌گری و نژادپرستی رژیم صهیونیستی در برابر آن مواضع جدی اتخاذ نمی‌کنند.

به نظر می‌رسد غیر مردمی بودن و نبود اراده مقاومت است که این بلیه عظیم را نصیب جهان اسلام کرده است.

اگر امروز شاهد آن هستیم که جمهوری اسلامی ایران یکه و تنها محور مقاومت را در برابر نظام استکباری و فرزند نامشروع آن، رژیم صهیونیستی، به وجود آورد و ملت‌های مظلوم فلسطین و لبنان چشم امید به ایران دارند، مردمی بودن و تقویت روحیه مقاومت این نظام است.

اگر در چهل سال قبل جهان اسلام متحد می‌شد و با عزم و اراده‌ای جدی راهبرد مقاومت را با اتکا به مردم در دستور کار قرار می‌داد، واقعاً مسئله رژیم صهیونیستی در حد ریختن سطل آب باقی می‌ماند و ما شاهد جنایات اخیر این رژیم منحوس نبودیم.»