اعلام انزجار از جنایات رژیم صهیونیستی به تنهایی کافی نیست

محمدرضا خانلری، عضو هیئت علمی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)، در گفت‌وگو با ایکنا از قزوین، با بیان اینکه قشر دانشگاهی مثل هر شهروند و هر مسلمان دیگری وظیفه دارد نسبت به برادرکشی و مسلمان‌کشی که امروز در غزه اتفاق می‌افتد اعلام موضع و اعلام تنفر از جانیان داشته باشد، گفت: یکی از مهم‌ترین انتظاراتی که از قشر دانشگاهی می‌رود این است که به تبیین موضوع بپردازد.

عضو علمی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره) ادامه داد: اینکه قشر دانشگاهی با بیانیه‌ای اعلام تنفر نسبت به نسل‌کشی در غزه دارند و توحش اسرائیل را محکوم می‌کنند موضوع پسندیده‌ای است ولی یک فرد دانشگاهی باید بتواند جهانیان را بیدار کند و این کار را در حد خود ابتدا در منطقه و اگر بُرد بیرونی داشت در سطح بین‌المللی انجام دهد و نشان دهد پشت پرده این توحش چیست. در چهره این توحش به صورت ساده نگاه می‌شود در صورتی که باید همه بدانند که پشت این رفتار استکبار و طغیان علیه خالق هستی است؛ اگر این حقیقت را به مردم نشان دهیم فطرت انسانی نمی‌تواند جنایات رژیم صهیونیستی را بپذیرد.

بیشتر بخوانید:

• دولت‌های عربی مشروعیت خود را فدای همسویی با اسرائیل نمی‌کنند 
• «طوفان الاقصی» مهاجرت معکوس را در سرزمین‌های اشغالی رقم زد 
• تولی و تبری را در مسئله فلسطین جدی بگیریم 

در معرفی خباثت استکبار به دانشجو موفق نبودیم

وی اظهار کرد: برای اینکه با موضوع استکبار رژیم صهیونیستی و چهره اصلی اسرائیل که همان آمریکا است روبه‌رو شویم ابتدا باید روشنگری در سطح خودمان اتفاق بیفتد، امروز در دانشگاه شاهد این مسئله هستیم که گاه دانشجو از راه رفتن روی پرچم اسرائیل که به نشانه انزجار از اقدامات این دولت غاصب روی زمین نقش بسته است و ما از روی آن حرکت می‌کنیم، امتناع می‌کند، این از روی ناآگاهی است چرا که دانشجوی ما که یک شهروند ایرانی است که هنوز با جنایات اسرائیل و در کنار آن آمریکا آشنا نشده است، چرا اسم آمریکا را در کنار اسرائیل می‌بریم به این علت که امروز غزه با خود آمریکا می‌جنگد اما موفق نبوده‌ایم که خباثت این دولت استکباری و سلطه‌گر و جنایات اسرائیل در قدس را به درستی معرفی کنیم.

این استاد دانشگاه در ادامه گفت: در کشوری زندگی می‌کنیم که آرمان آزادی فلسطین آرمان شماره یک آن محسوب می‌شود و رهبرانی نظیر امام راحل و رهبر فرزانه انقلاب روی آن تأکید دارند و افراد متشرع برای انجام تکلیف الهی آزادی فلسطین از اشغال را تکلیف الهی خود می‌بینند و در برابر این دیدگاه، دیدگاه دیگری از سال ۱۳۷۵ در ایران شکل گرفت که به طور کلی انحرافی در اهداف اولیه انقلاب داشت.

وی تصریح کرد: این جریان فکری به دنبال تعامل با جهان است و در تعریف این افراد جهان یعنی آمریکا و اگر امروز اسرائیل با غزه می‌جنگد و آمریکا پشتیبان رژیم صهیونیستی است اگر روبه‌روی اسرائیل بایستیم در واقع روبه‌روی کدخدا ایستاده‌ایم و این موضوع ما را دچار مشکل می‌کند پس دانشجویی که از روی پرچم اسرائیل عبور نمی‌کند در واقع پیرو همین دیدگاه است.

دشمن اصلی غزه کیست

این استاد دانشگاه با اشاره به لزوم جهاد تبیین در دانشگاه‌ها، اظهار کرد: لازم است گفت‌و‌گوهای تبیینی در کلاس‌های درس و در سطح دانشگاه توسط انجمن‌ها، تشکل‌ها و احزاب به صورت گسترده انجام شود و دانشجو با خباثت‌های دولت آمریکا در حق ایران از ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ تا امروز آشنا شود و بداند طرف مقابل غزه چه کسی است و دشمن اصلی کیست. برای تبیین بهتر جنایات اسرائیل علاوه بر بیانیه باید جلسات روشنگری با حضور اساتید و سخنرانان مطرحی که می‌توانند پشت پرده توحش اسرائیلی‌ها را برای مخاطب تشریح کنند، برگزار شود.

وی بیان کرد: تغییر دیدگاه دانشجو ممکن است، البته اگر به این موضوع باور داشته باشیم؛ در سال‌های اخیر ما بیشترین بها را به تغییر مرزهای دانش و افزایش مقالات ISI داده‌ایم و با این روند دانشجو را در برابر دشمن عقیم کرده‌ایم. دانشجوی ما تلاش می‌کند در سال بین ۱۰ تا ۱۵ مقاله ISI ارائه کند به عشق اینکه جزو دانشمندان دو درصدی جهان باشد اما با همین روند از هدف اصلی که حفظ کیان اسلام و ایران اسلامی است بازمی‌ماند و دشمن طی ۳۰ سال گذشته تلاش کرده با انواع حربه‌ها ما را از اهداف اصلی‌مان بازدارد.

خانلری در پایان گفت: این‌گونه است که گاهی دانشگاه و دانشجو درگیر موضوعاتی می‌شود که هدف اصلی نیست، همان‌طور که امام راحل فرمودند دانشگاه باید دانشگاه انسان‌سازی باشد و این مهم‌ترین هدف و دستاورد فضای علمی کشور است. بنابراین لزوماً دانشگاهی که در سال ۱۰۰ مقاله ISI ارائه می‌کند دانشگاه انسان‌ساز نیست، انسانیت صرفاً به تولید علمی بستگی ندارد البته این مسئله با کار پژوهشی مغایرتی ندارد با این حال می‌شود که اولویت به ارائه مقاله نباشد ولی وجوه انسانی در دانشگاه رشد داده شود.

گفت‌وگو از فاطمه جهانبخش