امام حسین(ع) و حکومت عدل جهانی
روز تولد امام حسین(ع) سخن از ایام بعد از غیبت فرزندش امام مهدی(عج) است، یعنی اینکه رجوع و بازگشت آن بزرگواران، بعد از انقضا و سپری شدن ایام غیبت ولی‌الله‌الاعظم است؛ ولی چون آن حضرت ظهور می‌فرماید، زمینه آمدن آن انوار طیبه، فراهم خواهد شد و آنان نیز بعد از آن خواهند آمد.
حجت‌الاسلام علی عدالتجو، مدرس حوزه علیمه در یادداشتی که به مناسبت سالروز میلاد امام حسین(ع) و روز پاسدار در اختیار ایکنای لرستان قرار داد، نوشت: حضرت امام حسین(ع) در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجری، در شهر مدینه به دنیا آمد و ابوعبداللَّه، کنیه و سیدشباب اهل الجنة، سبط النبی، مبارک و سیدالشهدا از لقب‌ها و عناوینی هستند که به آن حضرت تعلق دارند.
یکی از اعمال سالروز میلاد امام حسین(ع) دعایی است که در توقیع مبارک امام حسن عسکری(ع) به قاسم بن علاء همدانی آمده است، در فرازی از این دعا عرضه می‌دارند: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فِی هَذَا الْیَوْمِ الْمَوْعُودِ بِشَهَادَتِهِ قَبْلَ اسْتِهْلَالِهِ وَ وِلَادَتِهِ بَکَتْهُ السَّمَاءُ وَ مَنْ فِیهَا وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ عَلَیْهَا وَ لَمَّا یَطَأْ لَابَتَیْهَا قَتِیلِ الْعَبْرَةِ وَ سَیِّدِ الْأُسْرَةِ الْمَمْدُودِ بِالنُّصْرَةِ یَوْمَ الْکَرَّةِ الْمُعَوَّضِ مِنْ قَتْلِهِ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ نَسْلِهِ وَ الشِّفَاءَ فِی تُرْبَتِهِ وَ الْفَوْزَ مَعَهُ فِی أَوْبَتِهِ وَ الْأَوْصِیَاءَ مِنْ عِتْرَتِهِ بَعْدَ قَائِمِهِمْ وَ غَیْبَتِه؛ پروردگارا، از تو می‌خواهم به حق مولود این روز؛ کسی که وعده و خبر شهادتش، قبل از تولدش داده شده و آسمان و هر کس در آن بود و زمین و هر کس روی آن بود، بر او گریستند. در عوض شهادتش، امامان از نسل او قرار داده شدند و شفا در تربت او جای گرفت و فوز و رستگاری با او مقرر شد، در روز رجوع و بازگشت او و اوصیای خاندان وی، بعد از قائم آنان و سپری شدن غیبت او.»
روز تولد امام حسین(ع) سخن از ایام بعد از غیبت فرزندش امام مهدی(عج) است، یعنی این که رجوع و بازگشت آن بزرگواران، بعد از انقضا و سپری شدن ایام غیبت ولی‌الله‌الاعظم است؛ ولی چون آن حضرت ظهور می‌فرماید، زمینه آمدن آن انوار طیبه، فراهم خواهد شد و آنان نیز بعد از آن خواهند آمد، البته از بعضی اخبار رجعت استفاده می‌شود که آمدن آن انوار طیبه، بعد از انقضای ایام غیبت و نیز سپری شدن دوران حکومت و فرمان‌فرمایی آن ولی دوران و صاحب العصر(عج) است.
نیمه شعبان و یاد امام حسین(ع)
زیارت امام حسین(ع) همیشه و همواره مورد سفارش و تأکید بوده است؛ اما شب میلاد امام مهدی(عج) از شب‌های زیارتی مخصوص سالار شهیدان حسین بن علی(ع) است، امام صادق(ع) در این باره می‌فرماید: «هر کس شب نیمه شعبان، مرقد امام حسین(ع) را زیارت کند، خداوند متعال گناهان او را می بخشد» از امام پرسیدند: «آیا خداوند عزوجل تمام گناهان را می آمرزد؟» امام(ع) فرمود: «آیا این را برای زائران حسین(ع) زیاد می دانید؟ چگونه نیامرزد؟ در حالی که زائر حسین، مانند کسی است که خداوند عزیز و بلند مرتبه را در عرش زیارت کرده باشد.»
در روایت دیگری امام صادق(ع) در این باره می‌فرماید: «در نیمه شعبان، منادی از آسمان ندا می‌کند: «ای زائران حسین، برگردید؛ در حالی که آمرزیده شده‌اید و ثواب شما بر خدا و نبی او حضرت محمد(ص) است.»؛ امام صادق(ع) همچنین به یونس بن یعقوب می‌فرماید: «ای یونس، شب نیمه شعبان، خداوند هر مؤمنی را که زائر امام حسین(ع) باشد می‌آمرزد و به آنان گفته می‌شود: «کارهایتان را از نو آغاز کنید» یونس به امام عرض می‌کند: «آیا این اجر و ثواب برای کسی است که در شب نیمه شعبان امام حسین(ع) را زیارت کند؟» امام (ع) فرمود: «اگر مردم می‌دانستند چه ثواب‌هایی برای زائران کوی حسینی است، مردان در نبودن مرکب، سوار بر چوب شده و به زیارت امام حسین(ع) می‌شتافتند.»
این فرمایش امام اهتمام زیارت امام حسین(ع) در شب میلاد امام زمان(عج) را بسیار واضح می‌کند. در عظمت فضیلت زیارت امام حسین(ع) همین بس که امام سجاد(ع) می‌فرماید: هر کس دوست دارد با یکصد و 24 هزار پیامبر مصافحه کند، امام حسین(ع) را در شب نیمه شعبان زیارت کند که فرشتگان و ارواح پیامبران، برای زیارت آن حضرت، از خداوند کسب اجازه می‌کنند و به ایشان اجازه داده می‌شود؛ پس خوشا به حال کسانی که با ایشان، مصافحه کرده و ایشان با آن ها مصافحه کنند.»
در میلاد امام حسین(ع) خداوند متعال برای حضرت زهرا(س) چشم‌روشنی می‌فرستد و در آن، نام مبارک آخرین حجت الهی با خصوصیات و صفات و ویژگی‌های منحصر به فرد برجسته می‌شود.
در میلاد امام زمان(عج) نیز عاشقان و شیفتگان، یاد اباعبدالله(ع) را در دل‌های خود احیا می‌کنند و جان خود را صفا می‌بخشند.
روشن است که زندگی و قیام حسین(ع) بدون زندگانی و قیام مهدی(عج) نافرجام است و فرجام آخرین دولت، در گرو زمینه‌هایی است که سالار شهیدان آن را فراهم کرده است. پشتوانه انتظار و حکومت عدل جهانی، عاشورا است و ظهور، تنها پاسخ کربلاست. بی‌شک، دو جریان مهم عاشورا و ظهور، ارتباط تنگاتنگی دارند که پرده و حجاب این ارتباط، با راز و رمز رهبران آن کنار زدنی است.
آرمان سپاه حفاظت از حكومت اسلامی است
در نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 بنا به فرمان حضرت امام خمینی(ره) به جوانان غیور و انقلابی ایران اسلامی، عده‌ای از پیروان ولایت فقیه گردهم جمع آمدند و نهاد مقدس سپاه را پی‌ریزی كردند، پاسدار در لغت به معنی نگهبان و مراقب است و پاسداران، کسانی هستند که در حساس‌ترین لحظات تاریخ، از میان مردمان برمی‌خیزند و همچون دژی استوار، مردانه در راه رسیدن به حق و حقیقت و حفظ آن گام برمی‌دارند. تشابه عملکرد و هم‌خوانی اهداف پاسداران با سیره عملی امام حسین(ع) موجب شد تا روز تولد مبارکش به‌عنوان «روز پاسدار» تعیین شود.
شاید در آن روزهای نخست كه هدف سپاه را پاسداری از انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن مطرح می‌كردند، تصور نمی‌رفت كه چه مسؤولیت سنگین و رسالت خطیری به عهده ی این تشكیلات تازه تأسیس خواهد بود؛ اما از آنجا كه محرك حضور در این نهاد، خدمت بی شائبه به انقلاب اسلامی و اطاعت محض و عاشقانه از مقام والی ولایت فقیه بود سپاه به‌عنوان بازوی توانمند ولایت فقیه، خویشتن را برای هر نوع مأموریت محوله آماده كرده بودند.
سپاه پاسداران نهادی در جهت پیاده كردن اهداف و آرمان های والای انقلاب اسلامی است و نامگذاری سالروز ولادت سالار شهیدان به نام روز پاسدار از این جهت است كه سپاه آرمانی بزرگ و مقدس دارد كه حفاظت و نگهبانی از نظام و حكومتی است كه براساس اسلام ناب محمدی(ص) برپا شده است و داعیه تحقق نسبی آن را در جهان امروزی دارد و دامنه این آرمان تا زمان حكومت عدل جهانی امام مهدی(عج) نیز گسترده است و به این لحاظ دارای آرمان‌های مكتبی، انسانی و جهان‌شمول است كه باید همیشه حركت خود را بدان سوی جهت دهد.
انتهای پیام
